CoronAlone

Daar zit je dan om halftwee ‘s nachts na een avondje Temptation Island en Elite. Een dertigjarige vrijgezel die zich normaal gezien via net iets te veel bezigheden een weg door het leven fietst. Je ene werkgever zette je zonet na een eerste week telewerken noodgedwongen vijf weken langer thuis, de andere heeft je nog minstens twintig dagen niet nodig, al je sportieve activiteiten zijn voor dezelfde periode opgeschort, drukbezochte etablissementen sloten de deuren, sociale contacten dreigen strafbaar te worden en tot slot belemmert die al een maand gespalkte wijsvinger je zelfstandigheid.

Van een drukke agenda met twee jobs, vier sportactiviteiten en een frequent bruisend nachtleven in het weekend in één klap verbannen naar de kluizenarij. Op je bord gelegd door de overheid, extra gekruid door werkgevers en vergezeld met een schoteltje van de organiserende instellingen van je sportieve evenementen. Een levensnoodzakelijke maaltijd – dat besef is er – die allesbehalve vlot binnen gaat.

Leefteveel

Voorheen: Wekelijks een dertigtal uur op je hoofdberoep, twintig uur voor je bijberoep, acht uur sporten, minstens het equivalent daarvan in de derde helften en nog een nachtje of twee in het uitgaansleven dabei. Tel daar nog de kleine beetjes - verplaatsingen, koken, eten, boodschappen, huishouden - bij en je week zit erop. De ene noemt het slaaptekort, ik noem het leefteveel.

Voortaan: 24/7 tussen vier muren met enkel je twee schattige vierpotige huisgenootjes. Wellicht zijn de door jou aangesneden gespreksonderwerpen niet bijster interessant, want praten doen ze niet terug. Social media en Netflix verzachten voorlopig nog het leed. Verdwenen is ondertussen bijna alle tijdsbesef, want niets of niemand waarvoor je moet, kan of mag opstaan. Wat vroeger om 8u ‘s ochtends gebeurde kan nu gerust om 22u ‘s avonds en omgekeerd, behalve misschien naar de fles grijpen. Die kelder je in je eentje misschien toch best in de PM dan de AM.

Nog maar drie dagen lockdown en al een zware vorm van CoronAlone. In de hoop dat de oorspronkelijke maatregelen niet hoeven te worden verlengd eindigen we met een vrolijke noot: 3 down, 16 to go. I love sarcasm.