Willen en mogen was moeten geworden

Lang geleden.

Iets meer dan 90 weken om precies te zijn. Bijna anderhalf jaar sinds ik voor het laatst gedachten met de wereld deelde. De gedachtedeling was in de lente van 2020 begonnen, als schrijvend en vrijblijvend tijdverdrijf. Lockdown had ons opgesloten, het einde van de wereld nabij. Die moeilijke periode verwerken, de geest en interne mens versterken, enkele zaakjes op een rij. Geïnspireerd inspireren, als iemand er zich in herkende, wetend dat we met velen waren.

In een vrijetijdsblog een mogelijkheid gevonden om te schrijven uit wil en plezier. Gemotiveerd en voortgestuwd door positieve reacties. Verrek, wat een egoboost. Zou hier iets commercieels uit te halen zijn? Dan moet je volhouden en regelmatig schrijven. Liefst elke week, misschien de rest van je leven lang. Begonnen omdat ik wilde en mocht, de gedachten delen en tijdverdrijf zocht. Willen en mogen was moeten geworden, een verplicht nummertje dat begon te vervelen. De pauze van lockdown was voorbij, de tijd niet meer vrij.

Beschouwd als alles of niets. Van maart 2020 tot januari 2022 alles, sindsdien koos ik voor niets. Als het niet elke week kan, laat maar dan. Als ze niet door een pen zijn geschreven, waar zijn die gedachten dan gebleven? Nochtans werd er veel meer geleefd, hebben we opnieuw wat beleefd. Gedaan, gezien, gekregen, veranderd en verloren. Stof genoeg, maar ik mocht niet meer. Van mezelf.

Het kriebelde weer even, om te krabben met pen en papier. Om te schrijven uit wil en plezier. Spelen met woorden, bij tijds ook met rijm. Past het allemaal niet, dat zal dan maar zo zijn. Eventjes heerlijk gekrabd en de jeuk verdreven, zonder de belofte voor meer. Als ik binnenkort opnieuw een reden heb, dan schrijf ik gewoon weer.