De Roze Mars - Bis

Oktober is borstkankermaand, persoonlijk en wereldwijd. Op de middelste dag van deze maand in 2019 rukte de teruggekeerde borstkanker een lieve tante van me weg, als in de sterren geschreven. In de rest van de wereld is oktober de internationale actiemaand tegen borstkanker. Actie, dat is beweging. Beweging, dat is moeilijk.

Voor de tweede keer dit jaar riep Pink Ribbon op om borsten met benen te redden. Na Ella Leyers in mei vond de organisatie het knappe koppie van Kat Kerkhofs een ideaal gezicht. Tienduizend stapjes per dag zou gezond zijn en voldoende lichaamsbeweging betekenen om kanker te helpen voorkomen. Kortom, andermaal een mooi initiatief en tegelijk een confrontatie met de keiharde realiteit dat we (ik durf collectief spreken) toch zulke luie wezens zijn geworden.

Kou, wind en regen

Ook al zetten we letterlijk en figuurlijk ons beste beentje voor, dagelijks tienduizend stappen zetten is een beduidend grotere uitdaging dan het vijf maanden geleden was. Kou, wind en regen ontnemen ons de moed. Het terug-naar-het-kantoor-beleid en de alles-mag-weer-realiteit ontnemen ons de tijd. 's ochtends zet de huifkar om zeven uur al koers richting burelen en pakweg elf uur later rollen we de garage opnieuw in. Met dat telewerken van voor de zomer wonnen we minstens twee uur. Zonder extra moeite klokken we hoogstens op vierduizend stappen af. Daarmee komen we er niet. Ik had collega Steven nochtans uitgedaagd zijn borst nat te maken. Daar zorgt de regen dan weer voor.

Extra moeite dus. Dat betekent het verste parkeerplekje uitzoeken om dertig stappen meer te zetten. De lange middagwandelingen met de collega's bij twintig graden zijn ingeruild voor kortere sessies met de jas aan. Als het dan toch regent kuieren lotgenoten tussen de magazijnrekken. 's avonds trotseren we ellendig weer en donkere lucht om de teller net voor middernacht hopelijk op pakweg 10.233 te zien eindigen. Wandelen is wroeten, tenzij je figuurlijk een stapje zet. Dan durft de stappenteller op een zondagochtend om vijf uur ook al vijf cijfers te hebben.

Dappere Darline - bis

Wroeten doen ook de mede-Locinoxers. Terwijl we massaal moeite hebben om mei te evenaren veegt dappere Darline met ons de vloer aan. Als ze de finishlijn passeert staat niemand op de foto. Tenzij hij iets uit zijn broekspijpen schudt zal Steven de Weynzinnige deze keer geen gouden plak dragen. Na haar verstek wegens blessure is Annelies bij haar eerste deelname meteen een uitdaagster voor het eremetaal. Dhondtie blijft (halve) marathons knallen en stappen tellen. Net als vorige lente dreigt het podium net een stap te ver te zijn. Vierde, vijfde of zesde plaats wordt mijn deel.

De oktobereditie lokte iets minder dan de helft van die van mei, maar bij de deelnemers is de uitdaging en de inzet minstens het dubbele. Nog een kleine week en we keren hardleers terug naar onze excuses. In september was drieduizend een triest dieptepunt. Op mijn communicantenzieltje beloof ik mijn best te doen om nooit meer zo laag te zakken. Steven uitdagen voor de volgende editie? Neen, dat nu ook niet.