De Wase Marathon

Sommige mensen worden al geboren in een ruwe versie van een atletisch lichaam, anderen krijgen een dubbele portie sportief talent mee. Die waren allebei uitverkocht toen ik aan de poorten van het leven aanklopte. In de categorie sport was niets meer in de aanbieding. Mij staken ze een pennetje en een vleugje dromerige waanzin in de rugzak.

Die waanzin zou een belangrijk aspect worden in een poging om iets quasi bovenmenselijks te bereiken: de marathon. Door de C-uitbraak en de C-maatregelen groeide een nooit eerder bedachte ambitie om meer dan veertigduizend meter te lopen. Een klein half jaar trainen volgens een loopschema - aangepast door 't Kinesistje - met adviezen van de malle marathonmannen van Locinox en koolhydraten stapelen, dat zou moeten volstaan om 42,195 kilometer in één keer af te werken. 

Heel veel kilometers en trainingsuren. Respectievelijk achthonderd en negentig om precies te zijn. Op elk denkbaar moment en in alle mogelijke weersomstandigheden. Gelukkig niet altijd alleen. Apu, Babs, Backi, Chrisalicious, Kivain, Malfke, Nilis, Kendy, Trossi en SB6 liepen elk minstens (een deel van) één van de vijftig trainingen mee. 't liefje en 't zusje namen liever de fiets om me van eenzame tochtjes te behoeden. Aan steun dus geen gebrek, aan motivatie evenmin. Kort voor haar heengaan liet lieve tante Ri een verjaardagsenveloppe achter. Die centjes moesten iets betekenen en financierden bij Runners Lab de schoenen die het zouden waarmaken, om er nog wat sentimentaliteit aan toe te voegen.

Symboliek

De lange voorbereiding eindigde met de Wase Marathon van 13 juni 2021 als finale. 42,195 kilometer in en rond Sinaai, genoemd naar de Sinaïberg en/of -woestijn. Volgens de overlevering kreeg Mozes op die ene berg in Egypte de 10 Geboden van God. Katholiek ben ik niet, maar tegen dit soort symboliek zeg ik geen neen. Bij inschrijving kreeg ik het nummer 41 op de borst gespeld, terwijl loopmaatje Jorgen 43 droeg. Samen omhelsden we die 42. Nog een puntje bij voor symboliek.

Sinaai ligt echter zeventig kilometer verwijderd van mijn eigen slaapvertrek. Met starttijd om halfnegen 's ochtends was een autoritje van meer dan een uur niet meteen ideaal. Lokaal logement maakte er ineens een weekendavontuur van. Gezocht: een B&B die nog voor zeven uur 's ochtends een op maat gemaakt ontbijt wilde voorzien, alsook een uitgestelde check-out om na de uitdaging het zweet, de aarde, het bloed en mogelijk ook de ontgoocheling van me af te spoelen. Gevonden: B&B De Pauw in Zele, op een kwartiertje van de start. Eigenaar Guus kookte 's avonds een lekkere pasta en stond 's ochtends vroeg op om de pannenkoeken op tafel te zetten. De lieve man voorzag in alles wat ik durfde vragen, waarvoor veel dank.

Bij de start van de voorbereiding durfde ik nog dromen om onder de grens van vier uur te eindigen, halverwege kwam het besef dat ik meer in de richting van viereneenhalf moest denken en afgelopen weekend werd ineens heel duidelijk dat finishen al een prestatie zou zijn. Ondanks de fraaie accommodatie van B&B De Pauw trad immers andermaal slaapniegoenie op. Met amper viereneenhalf uur pitten op de teller zou ik uiteindelijk langer lopen dan slapen. Een combinatie van een slecht slaapritme en (on)gezonde zenuwen voor wat komen zou.

Waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Van zaterdagochtend tot zondag halfnegen spookte die vraag door mijn hoofd. Eenmaal aan de start, met bijna driehonderd lotgenoten, gaven we er de spreekwoordelijke lap op. Gedeelde smart, bewondering en aanmoediging. Iedereen apart en toch samen. De organisatie tekende een mooie route uit met voor elk wat wils, maar vergat de verwarming uit te zetten. Van zodra we bossen en schaduwplekjes achter ons lieten, kregen we met zon en meer dan twintig graden te maken. De Man Met De Hamer ging op de uitnodiging in en sloeg samen met de hitte op elk bewegend lichaamsdeel. Het resultaat was dehydratatie en samengetrokken spieren. Tijdens de laatste twaalf kilometer had elke verkeerde beweging tot allesverwoestende krampen kunnen leiden.

Stervende zwaan

De laatste negentig minuten waren bijna tragisch. Volzinnen bestonden niet meer, glimlachen leidde tot kaakkramp en de hersenactiviteit dook onder nul. Ik overleefde gedeeltelijk op karakter en grotendeels dankzij de begeleiding van de vzw MaraDhondt, de collega en loopmaat die bij geboorte wel een overschot aan atletisch aanleg meekreeg. De kanjer liep enige tijd geleden een marathon op 3u24min en offerde zich afgelopen weekend op om deze stervende zwaan bijna vijf uur lang mee te sleuren. Was mijn waterreservoir leeg, hij vulde het. Liet ik iets vallen, hij raapte het op. Had ik hem om pijnstillers gevraagd, hij was wellicht ergens naar een apotheek gelopen om me tijdig van de pillen te voorzien. Overschot aan talent dus. Van mijn kant ook overschot aan dank.

Volgens de meest gunstige berekening kwam ik binnen in een tijd van 4:39:35, al boeit me dat niet meer. Finishen was het belangrijkste. Tot die ene procent van de bevolking horen die het ooit klaarspeelde. Dat ik de rest van die Vaderdag als een oud grootvadertje rond liep neem ik er graag bij. Of ik ooit nog een marathon loop? Mozes kreeg ook slechts één keer de 10 Geboden.