Ignorance is(n’t) bliss

 
Een vriendin zei recent dat er geen handleiding is voor wat we nu meemaken. Behalve het al dan niet gehoorzamen van de ingeroepen maatregelen zijn er ook geen evaluatiemomenten over hoe goed je er mee omgaat. Het is toegelaten om na enkele sterke weken toch een minder moment te ervaren. De start van de lockdown was een tunnel zonder einde en zonder licht. Na een eerste ploetertocht op de tast brandden er ineens kerstlampjes en kwam de zon zelfs piepen, tot de nacht viel en een plotse elektriciteitsstoring het licht even uit deed.

Vorig weekend haalde ik nog vlotjes de schouders op. We zien wel en nemen elke dag zoals die komt. Uit het niets deed een moment van angst en vertwijfeling zijn intrede. De aanvaarding van deze hele situatie en de bijhorende mentale rust verdwenen als een dief in de nacht. Opnieuw kwam er heimwee naar die volgepropte agenda, die vlucht uit het eigen hoofd wegens minder tijd om na te denken. In een tijdelijk eenzamere samenleving zijn gedachten, twijfels en dromen grotere bondgenoten dan voordien. De weerstand is wat groter dan eind maart en de val bijgevolg iets zachter. Net zoals zes weken geleden was er echter geen ontsnappen aan de dip, maar dat is oke. 

Liever slecht nieuws dan geen nieuws

Wat brengt de toekomst? Dat we zelf de keuze hebben over hoe we later in het leven willen staan kon je in een vorige post al lezen, maar wat met de zaken waarop we geen vat hebben? Wat als je werkgever(s) het allemaal niet kunnen bolwerken en jouw job en inkomen gaan wankelen? Wat als het sport- en verenigingsleven niet eens de kans krijgt om zich opnieuw op gang te trekken door een tweede golf? Bij gebrek aan pasklare antwoorden trok ik voorbarige conclusies die zowat het einde van de wereld inluidden. Enter de eeuwige twijfelaar en piekeraar.

“Ignorance is bliss”. Dat pende de Engelse schrijver en poëet Thomas Gray in de achttiende eeuw al neer. Onwetendheid is gelukzaligheid. Dat blijkt op mij niet meer van toepassing. Kinderen huppelen vrolijk rond zonder te weten wat er later op hen afkomt. Die levensfase ligt jammer genoeg al even achter mij. Ik ontdek nu meer dan ooit dat ik graag touwtjes in handen heb en controle houd over wat ik belangrijk vind. Het is een broodnodige vorm van stabiliteit. Liever slecht nieuws dan geen nieuws. Liever een uitroep- dan een vraagteken. Er is geen handleiding voor wat we nu meemaken en niemand heeft alle antwoorden. Het blijft dus afwachten. Dankzij enkele warme en zonnige dagen staan we weer recht en zien we in de verte opnieuw licht. Geduld is rekbaar en een schone deugd, maar de elastiek stond eventjes op springen.