Frietness

Volgens mij heb je over het algemeen twee types van mensen in de fitness. Eerst heb je de No Pain No Gain-types. Zij kennen de gym als hun broekzak, beulen zich af, tonen al duidelijke resultaten en zijn toch zelden tevreden. Daarnaast bestaat er ook de onrealistische types. Zij zuchten nog voor ze beginnen en checken na zes sit-ups of er al evenveel blokjes op de buik te zien zijn. "Zo afzien en toch geen afgetekende buikspieren. Ik weet niet of ik nog terugkom". Ik behoor tot die laatste categorie en zou zelfs voorzitter van de vereniging kunnen worden.

Strandbezoekjes worden deze zomer niet wat ze geweest zijn, dus kon dat summer body nog even wachten. De uitnodiging van Loetie om tot zijn fitnessbubbel toe te treden, via een prima uitgekiend abonnement van Basic Fit, klonk desondanks vrij interessant in de oren. Gedeelde smart is halve smart toch? Vorige week trokken we dus samen naar de lokale gym voor een uurtje zweten. Net een Arabier in een zandwinkel: niets te zoeken hier. Toch proberen, dus keek ik als rookie in de business snel eens rond voor een toestel dat haalbaar leek. "Hé! Een fiets en een roeitrainer". Die kende ik nog van de Container Cup, dus easy peasy. Cardio om op te warmen, klinkt zelfs verrassend logische fitnesslingo. Zoals zo vaak zag dat er op televisie anders en vooral beter uit dan wat ik presteerde. Na een halfuurtje fietsen en roeien waagde ik me aan de iets specifiekere snufjes.

Contraproductief beloningssysteem

Next up: De Abdominal Crunch. Een middeleeuws marteltuig dat tot een 21ste-eeuws apparaat voor buikspieren is gepimpt. Na een niet-voor-publicatie-vatbaar aantal oefeningen begon alles wat te branden. "Nog even voortdoen" luidt dan het devies. Eindigen deed ik met een paar reeksen op de Diverging Seated Row. Een licht nazinderend lijf met een matige zweetglans deed vermoeden dat het al oké was voor de eerste keer. Ik hanteer een contraproductief beloningssysteem, want halverwege de work-out werd al beslist dat een groot pak friet en de bijhorende vlezekes een meer dan verdiende maaltijd was na al dat gezwoeg. In het achterhoofd klinkt dat als een nuloperatie. Had ik voor een gesloten frituur gestaan, dan zocht ik 's avonds wel toevlucht tot een potje vanille-ijs. In dit geval betekent dat het net-niet leegscheppen van een pot van 2,5 liter tot het punt dat ik van nuloperatie naar de min ben gegaan. Er is wel degelijk een reden waarom dit hoofd en dit lichaam een troebele relatie hebben.

Ondanks het vettige eten waag ik me 's avonds toch aan een analyse van de spiermassa. Het besluit: de sixpack zit nog in zijn originele verpakking en het is duidelijk vooral de innerlijke mens die is versterkt. Dat wasbordje zal voor de toekomst zijn. Of ik van dat uitstapje naar de fitness voortaan een wekelijks gebeuren op lange termijn maak? Ik heb er wel een idee over. Je mag drie keer raden.