Kattenkwaad

Wie net als ik eerder katten- dan hondenmens is, weet zonder twijfel dat je voor de oorsprong van de uitdrukking "kattenkwaad" niet ver hoeft te zoeken. Sinds ik drie jaar geleden kattin Zazou en een jaar later kater Felix binnenhaalde, ben ik onderhevig aan hun eigenzinnigheid en ondeugendheden. Met de bedenking dat ze allebei zwart zijn; heb ik volgens het bijgeloof onheil en ongeluk over mezelf afgeroepen? Neen, hoor. Ik maak gewoon hetzelfde als alle andere kattenbaasjes mee.

Geen Felix voor Felix

Het kattenbaas-zijn begon met de ontzettend aanhankelijke en poeslieve Zazou die in een vorig leven wellicht een hond was en bijgevolg haar baasje overal volgde. Ze sliep aan de slaapkamerdeur om meteen recht te springen bij het ontwaken, greep elke kans aan om op je schoot te springen als die ook maar een klein beetje vrij was en huilde na een dagje wachten bij thuiskomst van haar werkende baasje. Die afhankelijkheid strookte niet met het idee dat een kat een ideaal huisdier was voor actieve mensen die niet vaak thuis zijn. Een kleinere en jongere kater als gezelschap bleek de ideale oplossing. Na een paar aftastende daagjes werden ze binnenskamers onafscheidelijk, met uitzondering van de speelsheid die Felix in zijn eentje door de Vlaamse Ardennen jaagt - gelukkig zonder risico's door de gekende knip. Hoe cliché de naam voor een kat is, deze kater Felix noemen was als een kat in een zak kopen. 

De afgeleide naam van het Latijnse fēlix - wat "gelukkig" betekent - werd geen waarheid voor het ventje dat minstens al door de helft van zijn negen levens zit. Eerst was er de volledig afgescheurde buikspier, nadat hij wellicht tijdens een van zijn wandelingen werd aangereden, en de bijhorende revalidatie. Probeerde u al eens een energieke en speelse kat rustig te houden of hem zelfs zalf aan te brengen? Dat is niet van de poes. Niet veel later kwam Felix thuis met Katrienewiel, een schimmelinfectie. Dat soort poespas laat hij allemaal niet aan zijn hart komen, want de kleine kater blijft smeken om uitstapjes. Twee tot vijf dagen citytrippen door de Vlaamse Ardennen is geen uitzondering, al zorgde de recente 23 dagen kattekwijt toch voor verontrusting of de spreekwoordelijke kater. 

Geen kat te zien

Als de kat van huis is, danst het kattinnetje alleszins niet. Zazou was haar speelkameraadje kwijt en kon haar eenzaamheid niet verstoppen. Om er nog een paar toepasselijke uitdrukkingen tegenaan te kletsen: Felix stuurde zijn kat, waardoor er meer dan drie weken geen kat te zien was. Ondanks een zoektocht met de hulp van vrienden en een Vermiste Katten-actie via sociale media was het lijdzaam wachten tot een doodgewone zondag. Met een lang uitgerekte miauw meldde de eigenzinnige avonturier zich vorige week thuis aan. Op een hartelijke ontvangst van zijn grote zus hoefde Felix niet te rekenen. Zazou keek de kat uit de boom en liet duidelijk blijken dat hij haar in de steek had gelaten. Ze liepen de eerste dagen als een kat in een vreemd pakhuis rond. Hij jankte voortdurend en eiste alle aandacht, zij blies al zijn pogingen tot toenadering kattig weg en keerde ook mij de rug toe. Lang duurde die stresssituatie gelukkig niet. Felix voelt zich opnieuw thuis en laat dat blijken met winderigheid, terwijl Zazou in de zetel weer bij 't baasje ligt. 

Jawel. Na drie jaar ben ik nog steeds onderhevig aan de grillen en het kattenkwaad van mijn viervoetige huisgenootjes. Er is altijd wel leven in de brouwerij, altijd iets te beleven. De kans op een (on)aangename verrassing is nooit ver weg, maar dat neemt ieder baasje er bij. Eindigen doe ik met een oproep: als je in de Vlaamse Ardennen ooit een zwarte kater met witte pootjes treft die windjes laat als je hem aait; 't is die van mij.