Gediplomeerde Neuspeuteraars

Als er ooit kinderen in hun dagboek schreven dat ze later Neuspeuteraar wilden worden, dan krijgen ze daar vandaag de kans toe. Wie anno 2020 een diploma Verpleeg- of Geneeskunde bezit, moet af en toe eens met een stokje in andermans neus gaan roeren. Mogen of kunnen we eigenlijk nog ziek zijn zonder op Covid-19 te worden getest? En met wie leven we dan het meeste mee? De patiënten of medici?

We spoelen een weekje terug: op dinsdag een flets gevoel en wat keelpijn, niks om je zorgen over te maken. Woensdag komen er een loopneus en het bijhorende doosje Kleenex bij om in de nacht op donderdag te gaan hoesten en de indruk te krijgen aangereden te zijn door een camion. Toegegeven, voor vrouwen zal dat aanvoelen als een tikje door een camionette of zelfs een fiets. Vorig jaar was ik gewoon gaan werken. Enkele slokken hoestsiroop, een paar verstuivingen in de neus, een broodje Dafalgans voor de lunch en een dagje doorbijten. Er stonden de laatste jaren weinig ziektedagen op de teller, maar Corona heeft voor een mentaliteitswijziging gezorgd. Thuisblijven met een verkoudheid was vroeger flauw, vandaag getuigt dat van verstand en verantwoordelijkheidszin. Soit. Na de aanrijding door de vrachtwagen - het kon ook een caddy geweest zijn - bel je de huisarts op en staat je een onvermijdelijke test te wachten. Ook al ken je je eigen lichaam en ben je er vrijwel zeker van dat dit gewoon een verkoudheid of griep is; onderga je lot en laat een gediplomeerde Neuspeuteraar langs je holtes een staaltje uit je hersenen halen, want zo voelt dat.

Vijf keer getest

"Om 18.05u mag je je aanmelden aan de triagepost", weerklinkt het langs de telefoon. De openingsvraag van de arts - "Is dit je eerste keer?" - brengt me aan het lachen. Ik ben ondertussen ervaringsdeskundige en heb al een abonnementje aangevraagd, wegens hiervoor toch al vier keer getest. Zouden de mensen van Guiness World Records hiervan op de hoogte zijn? De eerste twee tests dateren van april, toen mijn huisarts geen keelontsteking mocht vaststellen zonder Coronabesmetting te kunnen uitsluiten. Monsterafnames drie en vier behoorden dan weer tot de Brakelse Brand en mijn contacten met een besmette vriend eind juli. De vijfde test kwam er dus door een zware verkoudheid of kleine griep-aanval in september. Nochtans niet zo verwonderlijk tegenwoordig. De ene dag overweeg je 's ochtends je jas te nemen voor je richting het werk vertrekt, de volgende is het dertig graden en en vliegt er airconditioning door je haren. Wat is er in godsnaam met dat klimaat aan de hand? Met het griepseizoen in aantocht belooft dat niet veel goeds als de keeltjes kriebelen en ook de neuzen bubbels produceren. Leuk is anders, zeker voor de brave mensen van die triageposten; overspoeld door het werk en snotstaaltjes, want dat zit eraan te komen. De test was trouwens negatief, voor de vijfde keer al.

Terwijl ik toch een momentje stil sta bij de niet-benijdenswaardige situatie van deze staalafnemers/Neuspeuteraars is het hout vasthouden en hopen gespaard te blijven van besmettingen bij vrienden, ploeggenoten, familieleden en collega's. Anders moet ik misschien overwegen om een gepersonaliseerd parkeerplekje als regelmatige bezoeker te reserveren? Of krijg je aan het einde van je tienbeurtenkaart een starterspakket thuis opgestuurd? Ik hou jullie op de hoogte.