Personal Growth

Had u het al door? Dat het gisteren, zondag 13 september 2020, precies zes maanden geleden was dat uw, mijn, ons aller leven ingrijpend veranderde. Zou het toeval zijn dat we deze jubilee met een plotse opstoot van dertig graden vieren? Niet dat Corona nog maar een half jaar in ons leven zit, maar wel dat de overheid op vrijdag 13 maart 2020 besliste om het land plat te leggen. Zes maanden Corona betekende gelukkig geen zes maanden lockdown, maar wel persoonlijke groei.

Vrijdag de dertiende was het - never forget - dat we hoorden dat België vanaf klokslag middernacht in lockdown ging. Tot 3 april, voegden de beleidsbepalers er nog aan toe. Drie weken nergens naartoe kunnen of mogen, wat een klein drama was dat. Wisten wij veel.. Bij mij kwam dat binnen als een bom, getuige mijn allereerste blogpost "CoronAlone". Melodramatisch als maar kon zijn, bijna fatalistisch zelfs. Het einde van de/mijn wereld. Hoe zou die tekst geklonken hebben hadden ze toen al gezegd dat de horeca eigenlijk pas op 8 juni zou hervatten in plaats van 3 april zoals voorzien? Wil ik het zelfs weten? Alles kwam als een mokerslag aan. Geen cafés, geen feestjes, geen voetbal, geen Ronde van Vlaanderen, geen bezoekjes, geen Euro 2020, geen reizen. In plaats daarvan: Anderhalve meters, social distancing, mondmaskers, handgelletjes, lockdowns, quarantaines, plexiglas, boetes. Sterk als de homo sapiens is leerde de mens ermee leven. Af en toe eens met een huilbui, zoals een klein kind wiens ijsje op de grond valt, maar we sloegen er ons door en zijn er zowaar - al zeg ik het zelf - sterker door geworden. Personal growth heet dat in het Engels. Persoonlijke ontwikkeling en een andere mindset. Beter omgaan met dergelijke tegenslagen en opnieuw gelukkig zijn met de kleine dingen. En neen, dit is geen spirituele ontdekkingstocht.

Medicijn voor FOMO

Vroeger was een zaterdagavond enkel geslaagd met een feestje dat liefst tot de ontbijtkoeken van zondagochtend duurde, om ergens in de namiddag uit bed te rollen en soms quasi nutteloos te wezen. Nu zijn we - ik alleszins - al blij met een slaapmutsje om kwart voor één. Toegegeven; bij een bubbelaar thuis is het ook al eens halfzes geworden, maar ik heb verdorie mijn zondag heruitgevonden. het huidige tijdperk bood ook een medicijn voor mijn FOMO - Fear Of Missing Out - waardoor ik per se elke minuut goed wilde besteden. Alles, of soms meer, uit het leven willen halen. Hoezo Netflixen op vrijdag als je vrienden bij café Bij Jo zitten? Kiezen is plots niet meer verliezen. Is het vandaag niet, dan zal het wel morgen zijn. Het klopt trouwens dat die mondmaskers nog steeds niet fijn zijn. Niet op het werk, niet als je rondloopt in de winkels of op café, niet aan de zijlijn van een regionale sportgelegenheid en niet in de tribunes van Club Brugge, maar ik herinner me een niet zo ver verleden dat er zelfs helemaal geen sprake was van al die gelegenheden. Ik ben alweer drie maanden aan het werk, maakte van heel dichtbij mijn zus haar bruiloft mee, bezocht cafés, restaurants en beach bars en oefen opnieuw wekelijks mijn hobby uit. Of het ergste achter de rug is weten we niet. Dat het echter nooit meer zo erg zal aanvoelen als een half jaar geleden, dat geloof ik wel. Zeg nooit nooit, want ik sta in de privésfeer ook bekend om mijn humeurwisselingen.

Zondag de dertiende was dus helemaal niet zo erg als vrijdag de dertiende. Die legende wordt in leven gehouden. Over zes maanden valt 13 maart 2021 op een zaterdag. Wat zou het fijn zijn om een jaar na datum te vieren met een feestje tot de ontbijtkoeken van zondagochtend, om ergens in de namiddag uit bed te rollen en quasi nutteloos te wezen. Ach, een slaapmutsje in café Bij Jo om kwart voor één zal wellicht ook volstaan. Personal growth, jazeker.