15/10: Meer dan Dag Tegen Kanker

Wat is de kans? Hoe ver wetenschappers ook mogen staan in 2020, nog steeds is niet alles onderhevig aan logica. Sommige dingen blijven heerlijk onverklaarbaar, met een zweem van mysterie. Donderdag stelde ik mezelf een Wat is de kans?-vraag. Wat was dan ook de kans dat 15 oktober 2020 als Dag Tegen Kanker doorging, precies één jaar nadat mijn liefste auntie Rita haar tweede strijd tegen borstkanker verloor?

 

Oktober 2019 was geen persoonlijke hoogvlieger. In het begin van de maand stelde de kinesist een spierscheur van zes centimeter vast. In sporttermen betekent dat een zestal weken inactiviteit, tenzij je de kiné-sessies als sport beschouwt. Mijn vorige auto, een grijze polo, had het net voor een zoveelste keer begeven. Wat eraan scheelde weet ik niet precies. Ik ben allesbehalve een kenner. In lekentermen: de auto bolde niet meer. Eind oktober kwam tevens ook die gevreesde dertigste verjaardag, een verschrikking. Hoe erg we het idee achter Tram 3 ook vinden, het is de ideale gelegenheid voor een feessie. Vieren zat er deze keer echter niet in, wegens het absolute dieptepunt dat op 15 oktober in Wales plaatsvond. Een internationale familie, met onder meer veel verwantschap in het Verenigd Koninkrijk en een link in Frankrijk, is een verrijking: Meer talen, meer culturen en andere inzichten. Tegelijk is zo'n internationaal gezelschap niet evident. Zomaar even het kanaal over om op de koffie te gaan, dat zit er ook niet in. Je zieke lievelingstante in Holyhead, in het noordwesten van Wales bezoeken, lukt al evenmin. Dat zat er uiteindelijk ook nooit in. Tijdens de lente van '19 bleek dat er iets niet klopte, maar de tests namen te veel tijd in beslag. Pas in de zomer bleek voor de tweede keer - zo'n negentien jaar na de eerste diagnose en bijhorende overwinning - borstkanker was vastgesteld, ging het snel. Door de uitzaaiingen en fysieke achteruitgang oordeelden de medici dat het geen maanden meer zou duren. Daarom verzocht ze ons de oversteek niet te maken. I don't want you to see me like this. Bewaar de mooie herinneringen.

Verdriettocht

Het is een bizar gegeven. Woensdagochtend met vier op een minibusje springen en een volledige dag reizen om op donderdagochtend de eerste keer een begrafenis van een geliefde mee te maken. Het tegenovergestelde van een plezierreisje? Daar bestaat nog geen antoniem voor. Is verdriettocht anders geen optie? Door de speciale band tussen de plezante tante en gekke neefje besloot ik de eigen limieten af te tasten en een kerk met meer onbekenden dan bekenden toe te spreken. Emotioneel overweldigend en zowat de grootste uitdaging ooit, maar daarmee wel kunnen afsluiten en beseffen dat ik een laatste keer voor mijn lievelingstante iets kon doen. Na de tranen kwamen de verhalen aan de koffietafel. Door iedereen geliefd, mijn tanteke. Een prachtvrouw die een vreemde persoon ziet huilen en spontaan een troostende knuffel aanbiedt. Do you want a hug? Zelf heb ik haar niet zien wegkwijnen en herinner ik me enkel onze vele lachbuien, maar wat volgt er daarna? We zagen elkaar zowat om de twee jaar, meestal voor een korte maar intense periode van vijf à zes dagen. Van Dale omschrijft "gemis" als de afwezigheid van iets of iemand gewaar worden. Ik vroeg me dan af; kan je dan iemand missen die voor meer dan negentig procent van je leven een kleine duizend kilometer van je verwijderd was? Ja, dat kan. Graag zien lukte immers ook. 

Als iets onverklaarbaar is, kan je er je eigen waarheid aan geven. Met dat in gedachte: Als eerbetoon viel Dag Tegen Kanker op haar overlijdensdatum. Symbolischer kan haast niet. Blij dat we met zijn allen even beseffen dat er nog andere dodelijke aandoeningen zijn dan wat vandaag ons leven beheerst. Dat de wereld daarna stilviel - net als voor mij vorig jaar - is al even merkwaardig. Ook dit jaar - door andere redenen - geen verjaardagsfeestje. Wat is de kans?