Een jaar blogger

Is't al zo lang? Sinds de geboorte op 30/03/2020 met CoronAlone als eerste bladzijde kwamen nog 51 bijdrages uit dit hoofd. Over de discussie kwantiteit versus kwaliteit spreek ik me niet uit. De hobbelige weg met meer writers blocks dan gezond zijn heeft een eerste mijlpaal bereikt.

Op mijn eigen manier woorden aan elkaar rijgen, dat was al jaren een hobby. Volzinnen die niet per se zinvol zijn. De directe omgeving - uiteraard bevooroordeeld - genoot ervan, zoals moeders die hun niet-zo-mooie kinderen prachtig vinden. "Ooit doe ik wel iets met dat schrijven", herhaalde ik jaar na jaar, na jaar en nog eens na jaar, tot mijn dertigste. Er was een plotse opening in de agenda nodig - en een duwtje in de rug van een overtuigende en begeleidende muze - om het uitstelgedrag stop te zetten en met een blog te beginnen.

Live and learn

Geen idee waarover ik allemaal zou gaan schrijven, maar dat zou wel loslopen. De eerste weken werd de inspiratie gevoed door Corona met al diens bijhorende universele neveneffecten. We mochten niet naar de koers, we hadden teveel tijd, we zochten oplossingen en gingen vooral wandelen. Die ene blog over McDonalds was gene vette, maar bon. You live and learn. Ook genuanceerde meningen over mentaal en fysiek welzijn, de BLM-situatie of persoonlijke frustratiebronnen belandden online. Elf van de 52 bijdrages gingen over dat virus en alles errond. Die kleine zus met haar pijnlijke soep en trouwfeest(en) kreeg (slechts?) drie bijdrages, maar werd een zeer belangrijke steunpilaar voor XrossMyMind. 

Meer dan de helft van de afbeeldingen ontsproot aan haar geest en vingers. Originele fotografie en creatieve Photoshopping, dat kan ze ook wel. De steeds succesvoller wordende Kristof Berte - toch in de gaten houden, die man - nam tussen alle projectjes door de tijd om vier knappe illustraties te tekenen. Verder nog een dankwoordje voor de grafische ondersteuning van de muze, Loetie Photography, Sille en voor ieders welgemeende constructieve feedback en zelfs destructieve kritiek.

De lezers

Uiteraard verdienen de lezers een minstens even groot woordje van appreciatie. Zij die op maandag drie tot vijf minuutjes aan deze zelden nuttige en veel vaker nutteloze hersenspinsels wilden besteden. De 52 bijdrages leverden in totaal 9.600 views op. Geen idee of mijn eigen vijfduizend herlezingen meetellen en al evenmin een idee of dat veel voorstelt. Zelfs al doe ik het voor mezelf, elke extra lezer draagt bij aan de motivatie voor een volgende. De ultieme roes kwam na de waanzin die Brakel in de uitbraak van augustus vorig jaar trof. Die gekte werd vertaald in 1.800 views van Brakel Brandt, de voorlopige one-hit-wonder.

Het tweede levensjaar van deze digitale dagboek zou 53 afleveringen moeten zien. Hopelijk duiken we onder de grens van tien stuks over de koploper van de eerste jaargang. Hopelijk krijgen we input voor vele verhalen die irriteren of amuseren, informeren of projecteren. Laat me vooral proberen. Trachten om uit de realiteit te verdwijnen en er zelf een fictieve te creëren. Twee jaar flauwekul posten, zou me dat lukken? Only one way to find out.