Zowaar Een Jaar

Amai. Is het echt al zo lang? Meestal komt dergelijke verwondering bij een jubileum of andere vieringen. Zaterdag ging dat over de vaststelling van hoe lang we met z'n allen onderworpen zijn aan de verschillende vormen van lockdown. 1 jaar Corona. Wat doen we daarmee? Vieren of tieren?

Alsof het gisteren was.. Throwback naar woensdag 11 maart 2020. Met alle collega's verzameld in de showroom voor een spoedvergadering over de ernst van Corona. De CEO liet weten dat ons bedrijf het virus niet wilde onderschatten en dat het management striktere maatregelen zou opleggen dan de overheid, die tot dan toe nog maar weinig had gecommuniceerd. Toen ons werd opgedragen om al een meter afstand te houden, schoot de zaal in een lach alsof een komiek net de clou van zijn beste mop had onthuld. Nee, ik behoorde nog niet tot het deel van de maatschappij dat alles au sérieux nam en sloeg 's avonds op café Bij Jo nog enkele Kendy Shots (Liquor 43, een klein geutje melk en wat kaneelpoeder; try it at home, of Bij Jo) achterover.

Home Office

Op donderdag was spoed opnieuw een trefwoord. 't schoonbroertje had een auwie opgelopen en had een taxi nodig. De eerste kennismaking met wat komen zou vond in de wachtzaal plaats: de helft van de stoeltjes was al voorzien van lintjes verboden toegang, maar nog waren mijn franken en euros niet meteen gevallen. Correcter was verontwaardiging dat de overheid voor drie weken mijn sociale toevluchtsoorden had ontnomen. Die noodlottige vrijdag de dertiende was aangebroken. Of ik de dag met koffiekoekjes was begonnen weet ik niet meteen, maar wel dat ik 's avonds nog plannen had. Een paar uurtjes na de mogelijke croissants dook een onheilspellend mailtje mijn inbox binnen. "Tot 3 april voeren we home office in". Van dat drukke kantoortje van 8u 's ochtends bleef om 16u 's avonds nog maar weinig over. Alle collega's zeulden met computers, toetsenborden en ander bureaumateriaal, terwijl onze IT'ers met de handen in de haren (no offence, Dieter) zaten voor alle issues die ze de komende weken mochten verwachten. Ook al voelde dit als een Apocalyps aan, we bleven er de humor van inzien.

De laatste uurtjes horeca gingen gepaard met een bijna collectief geplande ongehoorzaamheid. In mijn archieven zit nog een foto van twee middenvingers - niet die van mij - naar de pesterijen van de grote boze ministers die ons alles afnamen. We bleven die laatste vrijdag nog na de toegelaten uren op stap en waanden ons als rebellen tegen het grote complot van het establishment. We waren de Beastie Boys. Fight for your right to party, weet je wel. Het besef moest écht wel nog doordringen. De eerste tekenen van waanzin troffen we in de winkels aan. Sommige dieren krijgen hun eigen werkwoord; dat eerste weekend na de afroep van de lockdown werd er plots meer gehamsterd dan gevogeld. Wat was dat allemaal met dat toiletpapier, zeg? Gegarandeerd zijn er gezinnen die de rollen tussen hun potten en pannen in de keuken moeten bewaren wegens plaatsgebrek. Of zat daar de verborgen boodschap in dat mensen 't schijt kregen van wat er gebeurde? 

Duistere tunnel

Die eerste weken waren best nog leuk. De rollen toiletpapier vlogen door alle woonkamers in filmpjes en uitdagingen, we gingen massaal online voor videogesprekken en spelletjes en applaudisseerden klokslag 20u voor het zorgpersoneel dat overuren bovenop overuren draaide om dit land staande te houden. Naarmate het stilaan duidelijker werd dat Corona geen kortetermijnverschijnsel zou worden, begon de lockdown ook zwaarder door te wegen. Het duister van de tunnel verdraag je makkelijker als je weet wanneer het licht eraan komt. Tot op heden kregen we dus slechts enkele flarden lichtinval, terwijl we wel al een jaar door de tunnel dwalen. Met struikelen, strompelen, vallen, blijven liggen en opstaan. Fenomenale wezens zijn we toch. Hoe we ook vloek(t)en op alles wat we verduren, we trekken zowaar een jaar onze plan dankzij ons aanpassingsvermogen. Hoewel we het liever anders hadden gezien, zijn we toch al vertrouwd geraakt aan die onzichtbare tralies en de ontastbare ketens. Ik wil het niet, maar trek het wel nog tot Dag Van De Barmeid. 

Jaargang twee van het Coronatijdperk is aangevat en ik bevind me in een positieve bui. Op zondag 13/03/2022 horen we het volgende: "Weet je nog, twee jaar geleden? Dat was toch 't een en 't ander". Vervolgens mijmeren over hoe alles tijdelijk anders was en nog enkele Kendy Shots achterover slaan. 't zou mooi zijn.