Inspiratieloos

De ene dag is de andere niet. A bad day at the office overkomt iedereen wel eens. Om dat tegen te gaan besloot ik enige tijd geleden wekelijks te bloggen. De kans dat er op zeven dagen tijd geen enkel lichtje gaat branden leek me klein. 

Lente en de mestkever

 

Dan kom je als blogger ook wel eens bedrogen uit. Een soort van writer's block dus. Natuurlijk valt er altijd inspiratie te vinden, hoor ik jullie denken. Klopt. Ik zou een zoveelste bijdrage over Corona en/of de bijhorende niet-versoepelingen kunnen brengen. In de veronderstelling dat het er de komende weken sowieso nog eens van komt, druk ik op dat programma de pauzeknop in. Kon zoiets maar algemeen.. 

Afhankelijk van de hoek waaruit we het bekijken begon afgelopen weekend de lente. Dat zegt de astronomie, niet de meteorologie. Een mens wordt dromerig van het idee van een lentezonnetje, de eerste barbecues en terrasjes en de geur van vers gemaaide grasperken. Dan botst diezelfde mens al snel op de verstrengingen van de overheid en zo zitten we weer bij Corona. Dat het lentezonnetje me de voorbije dagen vooral verblindde in de auto in plaats van heerlijke temperaturen te leveren, maakt me ook niet warm om het als onderwerp te gebruiken.

Dan zoekt een online-schrijver toevlucht bij sociale media en zijn handvol volgers, die soms creatiever zijn dan de auteur zelf. Een trouwe volger wilde eens wat meer lezen over het voortplantingsproces van een mestkever in tijden van Corona. Daar valt veel over te vertellen, al weet ik niet zeker of de man achter Loetie Photography (schaamteloze reclame hier) het over de Geotrupes stercorarius of de Geotrupes vernalis heeft? Eens ik dat weet kan ik verder uitweiden over de mestkever, die trouwens weinig hinder ondervindt van onze huidige maatschappelijke uitdaging. Volgens de verkoopcijfers van toiletpapier dumpen we nog genoeg mest voor dat beestje.

Pijnlijk

Een ander voorstel ging over mijn home work-outs. Daar hoeven we niet eens veel over te zeggen, want dat zou pure fictie zijn. Ik neem mijn zeven jaar oude loopschoenen (van destijds veertien euro, een bananenschil en de telefoonnummer van een toenmalig collegaatje) en ik loop de wijde wereld in. Gisteren betekende dat een tochtje van iets meer dan drie uur voor 25 pijnlijke knie-lometers. 't zou aan de schoenen liggen. Binnenkort vliegen - oké, kruipen - we met een upgrade door de Vlaamse Ardennen. Het doel is nog steeds een marathon. Ik vergeet echter steeds vaker waarom, behalve wanneer ik mezelf met een bakkie friet beloon.

 

's Avonds halvelings kreupel in de zetel geploft om samen met driekwart van Vlaanderen naar De Mol te kijken. Zelf met de opdrachtjes meespelen en plaatsvervangende spanning voelen voor de deelnemers. That's just good television. Weer iets om de komende zondagavonden aan vast te knopen. En damn. Die horeca-uitbater speelt een vervelend typetje.

Verrek. Ik heb zowaar toch iets én niets tegelijk geschreven. Dat schrijf ik vanavond netjes op mijn cv. Een volledige tekst schrijven zonder iets noemenswaardig te melden en daarmee alle lezers' tijd te verdoen. My bad. Ideetjes voor andere blogs mogen naar het daartoe voorziene emailadres: waarovermoetikeensschrijven@ikmeenhetecht.geenflauwidee. Via sociale media mag ook.