Grazie Gigi

Andermaal oef. Voor een klein deeltje omdat we als Belgen opnieuw kunnen zeggen dat enkel de eindwinnaar van een voetbaltoernooi ons klopte. Voor een iets groter deeltje omdat ondergetekende al anderhalve maand geleden riep dat Italië Europees Kampioen zou worden. En voor het grootste deel omdat dat luide, respectloze, van maatregelen profiterende, vervelende volk van over het Kanaal geen micro meer heeft om te zingen.

Als kind leerden we dat we Nederlanders zeggen tegen inwoners van Nederland. Die mensen van Engeland noemden we logischerwijs ook Engelanders. 't klopt niet helemaal, maar als je ze niet leuk vindt, klinkt Engelanders passender. Ik zal zelden iemand iets misgunnen, maar voor één keer was ik zondagavond toch anti-supporter. Op iets meer dan vijftig miljoen Engelanders na smeekte het overgrote deel van dit Europese continent dat voetbal niét naar huis ging. Na twee minuten finale viel al een misselijkmakende 0-1 voor Engeland. In hun eigen huis. Voor 99% gevuld door Engelsen en één procentje verloren gelopen Italianen, van wie die Britten eigenlijk hoopten dat ze er niet zouden geraken.

Dat vond niemand leuk, behalve die Three Lions. Heel Europa moest reizen, testen, reizen, testen en voetballen. Die Engelsen hoefden zes van hun zeven wedstrijden slechts de straat over te steken. De straat waarop het plaatselijke volk al overmoedige hoogheid voor hun val zong en zelfs tatoeëerde. Football's coming home. En in dat voor 99% door Williams en Harrys gevulde Wembley gingen die local lads de tegenstanders uitjouwen. Geen ziel ter wereld misgunde die diamanten Denen iets positiefs. Alhoewel. Dertig Denen legden hun hand op hun hart tijdens het volkslied. Zestigduizend zotten vroegen aan God hun koningin te beschermen, nadat ze Team Eriksen eerst hadden uitgefloten. Wat zou hare elegante majesteit daarvan denken?

BONUCCI IS MOTILIUM

Ondanks vriendelijke verzoekjes van de heren voetballers en influencers vonden Williams en Harrys het opnieuw nodig om dat Italiaanse volkslied te overstemmen met gefluit. Die geïrriteerde Italianen zouden wel reageren, dachten en hoopten we. Tot een rare opeenvolging van omstandigheden dus tot die misselijkmakende 0-1 leidde. Het - grotendeels Europese - volk zocht helden om ons te behoeden voor minstens anderhalf jaar gezangen over hoe voetbal thuis gekomen was. De eerste volksheld heette Bonucci, afgeleid van Bono, "goed". De 1-1 werkte als Motilium, want we voelden ons al beter. 

Met ons ook de Italianen, die internationale evenementen als troostprijs krijgen. Zonder de officiële cijfers erbij te nemen voelt het aan alsof Italië Europa's grootste Coronaslachtoffer was. Het onverklaarbare waarom ik de Azzuri anderhalve maand geleden al als EK-winnaar tipte: Universele gelijkmakers. Soms snuiven 's werelds lotbepalers een wit spul van een tafel voor ze beslissen wat er te gebeuren staat. Het vurige volk paaien met nationale overwinningen. Maneskin zong de Laars met Zitti e Buoni al naar een Eurovisie-zege en ook een cruciaal onderdeel van de grootste bijzaak van de wereld mocht niet ontbreken. Straks winnen ze vierduizend medailles in Tokio, you'll see.

GIGI VOOR HET VOLK

Na Leonardo Bonucci stond de grootste volksheld op. Gianluigi Donnarumma. Gigi voor de vrienden, Gigi voor het volk. Keeper van beroep, legende voor het leven. Hoeveel kost een tattoo van een doelman die een strafschop redt? Niet dat het op die manier hoefde. Die Engelse spelers, tieners zelfs, trapten tegen een bal voor het vaderland en zullen de verdoemenis ingezongen worden, wanneer die Engelanders hun micro terugvinden. Na de finale kregen de verwensingen aan het adres van Rashford, Sancho en Saka zelfs al een racistisch toontje op Twitter. Wat zit er in godsnaam in die hooligans hun theetjes?

Terug naar de leukere gezangen dus. Maguire bekt toch niet even vlot als Donnarumma. God Save The Queen & Gigi Save The Penalty. Van mij mocht voetbal écht overal naartoe, behalve home. Football's coming Rome, dus. 12/7 wordt een drukke maandag voor verwijderaars van lichaamsinkt. Grazzie Gigi.