Huwelijksvrijdagen

Twee vrijdagen, twee huwelijken. Burgerlijk en kerkelijk. Al twee keer gaf kleine zus haar jawoord en kreeg ze die van haar verloofde, ondertussen echtgenoot, terug. Als grote broer en getuige stond ik erbij en keek ik ernaar. Geen bijster grote fan van het concept, maar wel van die kleine zus.

Verklaring van het Volwassendom

Trouwen deed je vroeger om aan de buitenwereld te tonen dat je voor elkaar koos. Daar heb je vandaag toch ook al de relatiestatus op Facebook voor, maar daar hoort nog geen ceremonie bij. Dan toch maar de symboliek voor kerk en staat. Huwelijksvrijdag I - voor de wet - bestond uit enkele verplichte handtekeningen in het gemeentehuis, gevolgd door een minireceptie met een handvol genodigden. Voor de rechtsgeldigheid van het huwelijk mocht mijn krabbel als getuige niet ontbreken, al voelde dat achteraf nog wat anders aan. Dat ene papiertje veranderde het koppel van de ene dag op de andere in man en vrouw, echtgenoot en echtgenote, Mr en Mrs. Dat klinkt plots heel erg matuur. Eigenlijk heb ik gewoon een verklaring getekend dat die ooit zo kleine zus nu de meest volwassen van ons twee is. Samenwonend met een echtgenoot versus samenwonend met een aanhankelijke en een flatulente kat, daar kom ik niet als winnaar uit. De traditionele "Wanneer is het aan u?"-vragen bleven gelukkig uit.

Huwelijksvrijdag II was een kerkelijk ritueel, een van de zeven sacramenten, met toch wat meer aanwezigen erbij. De dag begon trouwens met een kleine overwinning, want na een crashdieet van vier dagen geraakte de getuige alsnog in zijn hemd. Op televisie hadden ze er gegarandeerd Don't Try This At Home bij gezet. Dat hemd liet de getuige er begin vorige week nog als het Michelinmannetje - dat mopje begint oud te worden - uitzien, maar paste vrijdag dan toch rond de zwembandjes. Behalve mijn handtekening onder de Verklaring van het Volwassendom kreeg ik er de functie van stoelaanwijzer bij. Het volk vriendelijk groeten en hen naar hun plek begeleiden met een kwinkslag, toch veel leuker dan het zo klinkt. Eens vrienden, familie, collegae en sympathisanten hun stoeltje bezetten, mocht de getuige met aan elke arm een bruidsmeisje in de suite lopen. Centraal in Team Bride, ik heb al slechtere vrijdagen meegemaakt. Aan het einde van dat protocol zag ik het schoonbroertje vollopen, want in de verte kwam de prachtige echtgenote in spe met een lang wit kleed op hem afgestapt. De vader van de bruid zorgde voor een kleine hart- en zenuwinzinking toen hij op de sleep ging staan. Geen paniek. Zowel de sleep, de bruid als haar vader stellen het goed.

Héél véél foto's

Het moet gezegd dat de pastoor er in de Sint-Martinuskerk te Herzele geen ouboligge dienst van maakte. Ondanks zijn gewijding aan de Almachtige, koos de dienaar voor jonge, frisse en originele aanpak die zeer in de smaak viel. Les 1 in Punten Scoren voor de Kerk. Afsluiten in de kerk deden we met twee jawoorden, een nieuwe handtekening en foto's, héél véél foto's. Een voorsmaakje van een dagje vol flitsen in elke ooghoek. Een viertal uur doorspoelen naar het avondfeestje te Breivelde in Zottegem dan maar, eveneens een aanrader. Geen honderden aanwezigen wegens, ja.. je weet wel, maar toch een dertigtal eters die er een leuk sfeertje van maakten. Als de zaal halfvol zit, wil dat zeggen dat er buiten opnieuw meerdere fotosessies aan de gang zijn. Met zo ontzettend veel flitsen kan een trouwdag nooit donker zijn. Blijkbaar worden er op zulke feestjes ook nogal wat sigaretten aangestoken, want ineens kreeg ik de opdracht om op een of andere manier een slofje rookwaren het etablissement binnen te smokkelen. Team Husband zat namelijk al met ontwenningsverschijnselen. Via connecties en het innen van een openstaande schuld werd ook dat een geslaagde missie. Door Jeweetwelwaarom verzocht het personeel ons klokslag 1 uur vriendelijk het pand te verlaten. Gedaan zijn tijdelijk de feestjes waar de dansvloer kreunt onder de danspasjes of het dronkemansgestrompel. Als alles meezit halen we dat ergens in de lente van 2021 op Huwelijksvrijdag III in.

Dat het in de verste verte niet in de buurt kwam van zussie's droomhuwelijk hoeven we u niet te vertellen. Toch was het de mooiste dag van hun leven. Twee stralende verliefde mensen die voor een klein deeltje van de buitenwereld beloofden om trouw te zijn en voor elkaar te kiezen. Er werd gehuild, gelachen, gegeten, gedronken, gespeecht en zelfs in het geniep toch een beetje gedanst. Ohja, en foto's genomen. Héél véél foto's.