Zoals op reis

De coronachaos van de voorbije weken was ineens vergeten. Goed nieuws kunnen vieren met een meer dan zomers weekend; soms valt alles mee. Donderdagochtend begonnen we aan een lang weekend met een tweede negatieve coronatest en bijgevolg de vervroegde vrijlating uit quarantaine. Dat deugddoende telefoontje was al genoeg voor een glimlach. De hittegolf deed de rest.

Stellen dat alles heerlijk is tijdens zo'n opeenvolging van dertig-graden-dagen, is misschien wat overdreven. Twee of drie keer per dag douchen is geen overbodige luxe, je gebruikt meer deodorant dan pakweg de volledige maand januari en ineens overweeg je om van je mondmasker een zweetdoekje te maken. Geef toe, je dacht er ook aan. Met 31° op de thermometer in je slaapkamer is in slaap vallen al een uitdaging. Nadat je 's ochtends uit je plakkend bed probeert te rollen en de buitendeur opent om een onmiddellijke hitte binnen te laten, stelt er zich meteen een dilemma: wat dragen we nu vandaag? Witte kleding weerkaatst de zonnestralen en lijkt dus een koelere keuze. Zwart slankt dan weer die coronakilo's beter af. Een wit gekoeld Michelinmannetje of zwart en zwetend, maar dan minder Michelin? Ach. We staan voor hetere vuren met dit weer. Dat nemen we er met de glimlach bij, zoals ook het risico van sangriavlekken op die witte polo.. living on the edge. Heerlijke dagen toch? Shorts, kleedjes en zonnebrillen overal - we denken er de mondmaskers even bij weg. Terrasjes of beach bars en rosé of cocktails die "smaken naar op reis". Dat die laatste quote veel weg heeft van een reactie op een zonneslag? Dat vond ik ook, maar er zit toch heel wat waarheid in.  

Klein gelukske

Tijdens zulke weekends besef je de waarheid achter de uitdrukking staycation. Die "als op reis" klinkt ineens nog zinniger. Had je me gezegd dat ik ergens in het zuiden van Europa zat, ik geloofde het graag. Van heerlijk weer geniet je eigenlijk overal, tot die ligstoel helemaal doorschiet en er geen herstellen meer aan is. Hebben de frieten dan écht gewonnen van de fitness en een nieuw Michelinmannetje gebouwd? Nevermind. De intussen verhitte auto genomen op zoek naar nieuw tuinmeubilair en de rit op zich was al een klein gelukske: Armpje uit de volledig gezakte ruiten, het hoofd zachtjes laten meeknikken op de zomerse muziek en rustig cruisen. Een tractor bepaalde een kleine vijf kilometer lang mijn tempo. In normale omstandigheden is dat een bron van ergernis en reden voor een innerlijke scheldtirade. Bij dertig graden betekent dat enkel dat je langer kan genieten van de briesjes die door je koets blazen. Jammer genoeg bleek ik niet de enige Belg met het lumineuze idee om tuinmeubilair te kopen. "Die ligstoel zal begin september beschikbaar zijn". Weet iemand of we over drie weken opnieuw zulke temperaturen halen of wordt die stoel een miskoop? Ach. De zon schijnt en ik schuif straks bij Hof Ter Teirlinck in Mater - een aanrader - mijn voetjes onder tafel voor een namiddagje sangria en filet mignon.

Zelfs als het overdreven heet wordt zijn we gelukkig, want dan genieten we stiekem van ons eigen geklaag of clichés als "kunt ge u verwarmen". De zon straalt en het volk doet dat ook. Het is duidelijk dat de zomer van 2020 de geschiedenis niet als legendarisch zal ingaan, maar met de shades op het gebruind snoetje en een roseetje in de hand was ik dat in een gelukzalig moment toch eventjes vergeten.