Opnieuw jeugdvoetballers

Na vijf maanden oponthoud rolt de bal weer op amateurniveau. De recreatieve voetballers kwamen eind juli al samen, maar werden door de recentste ontwikkelingen al snel teruggefloten. Vorige week stond de tweede hervatting op de agenda. Zonder de cruciale derde helft heeft het veel van jeugdvoetbal weg. Terug naar de basis dus.

De reden waarom we voetballen varieert en evolueert door de jaren heen. Het begint voor kinderen vaak als een sportieve hobby met de vriendjes. Na enkele jaren wordt de grootsheid van dat spelletje steeds duidelijker en veranderen profs in idolen. Voor mij was dat het WK van 1998, dat van Zinedine Zidane. Vanaf dat moment groeit de liefde voor de bal en is het ultieme heldendom het doel. Alles voor dat ene gloriemoment: als keeper een zeker doelpunt met een vliegende redding verhinderen, heerlijk over de grond glijden om de tegenstander te tackelen, met een prachtige slalom langs tegenstanders heen dribbelen of de winning goal maken in de allerlaatste seconden van een wedstrijd en dé ster van de ploeg zijn. Alles voor dat minuutje Messi. Met dat als doel brengen mama en papa ons jarenlang naar de trainingen en wedstrijden. Zakje nemen, anderhalf uurtje voetballen en klaar. Na verloop van tijd sluipt bij de meerderheid van de jonge sjotters het besef dat het bij een hobby en droom zal blijven, omdat we dan toch niet gezegend zijn met onweerlegbaar talent. 

Derde helft

Zonder die ambities wordt provinciaal of zelfs parochiaal voetbal een leuke hobby en vooral een sociaal gebeuren. Als (jong-)volwassene genieten we nog altijd van het spelletje en dat ene minuutje Messi, want waarom zou ik met mijn broze gestel anders wekelijks op de tafel van kinesist Robby gaan liggen? Toch is de derde helft zowaar de belangrijkste. Die duurt namelijk minstens zo lang als de eerste twee samen, zelfs als je er de opwarming bijtelt. We besteden met onze ploegmaats steeds meer tijd naast het veld dan erop. Creatieve handshakes, vindingrijke bijnamen, plaagstoten en bakjes bier in de kleedkamer en een paar deuntjes voor de sfeer, dat hoort er allemaal bij. Dan ben ik toch graag de DJ van dienst, ondanks de Elias van de ploeg die traditioneel vraagt "of er ook goeie muziek op uw iPhone staat". Dat nemen we hem natuurlijk niet kwalijk, want een muzikale kale kip plukt ge niet. Al die laatste gelukjes zijn we momenteel kwijt. In het beste geval een vuistje of een elleboog om elkaar te groeten of een goal te vieren, mondmaskers buiten het veld, een beperkt aantal mensen in de kleedkamer en het liefst zelfs helemaal geen. Zakje nemen, anderhalf uurtje voetballen en klaar. We zijn opnieuw jeugdvoetballers.

De terugkeer van het recreatieve voetbal is er vooralsnog eentje naar de basis en met gemengde gevoelens. We zijn uiteraard blij dat we na vijf maanden opnieuw op een bal kunnen trappen en onze favoriete kiné kunnen bezoeken, maar snakken vooral naar die gezellige derde helft. Voetbal is namelijk meer dan voetbal alleen.