Dertig bis

't is een ding hoor, dertig worden. Tot de teller een jaar later op 31 staat. Dan is de combinatie van die 3 en die 0 niet meer zo erg. Zeker als je het amper een half jaar fatsoenlijk mocht zijn. Corona heeft op zowat alles een rem gezet, behalve op leeftijd. Omdat ik het tegenwoordig wel voor petities heb, begin ik er een nieuwe. Tot we echt weer verjaardagen kunnen vieren en mogen leven als voorheen, schaffen we ouder worden ook af. Deal?

Waarom is dertig zo'n bizar iets? In de demografie geldt die leeftijd als uiterste bovengrens voor jongvolwassenheid. Vanaf dan ben je enkel nog volwassen, bah. Dat klinkt zo oud. Tijd voor de echte verantwoordelijkheden, tijd om te settelen:  Huisje, tuintje, kindjes en laat ons carrière niet vergeten. Dertig is wellicht ook de eerste mijlpaal die we zelf kunnen stellen. Wat verwacht je nou als jonge tiener van je toekomst? De eerste echte levensbepalende keuzes maken we ook pas rond ons twintigste. Studeren we verder - en zoja wat? - of gaan we de arbeidsmarkt op? Enkele jaren later wordt steeds duidelijker wat de maatschappelijke en demografische verwachtingen zijn en in welke mate we daaraan willen of kunnen voldoen. Als Tram 3 - met eindhalte 40 jaar en de bijhorende middelbare leeftijd - je voor het eerst binnen laat begin je met reflectie. Wat heb ik op de eerste trams gedaan, bereikt en meegenomen naar waar ik nu ben? In mijn geval bleken de doelstellingen van twintigjarige ik iets te ambitieus voor dertigjarige ik. Een eigen huis, een goeie job, twee kinderen (en logischerwijze dan ook een partner), een afgewerkt boek en zeven talen machtig zijn. Twee op zes - circa dertig procent - is gebuisd. Natuurlijk zitten je twintiger jaren vol variabelen waar je vooraf geen rekening mee houdt en tijdens geen vat op hebt. Het positieve aan die zelfevaluatie is dat je al snel beseft dat de denkwijze over de leeftijd van dertig jaar toch al wat ouderwets en achterhaald is. Thirty is the new twenty, toch? In een publicatie van 2009 - ja, soms zoek ik wat zaken op - over de kaap van dertig bleek dat meer dan zestig procent van de (bijna-)dertigjarigen de ambitie van huisje-tuintje-kindje nog niet volledig had bereikt. 

Haalbare doelstellingen

Het lijkt me weinig waarschijnlijk dat we tien jaar later hoger scoren. Borst vooruit en kop omhoog zeggen we luidop dat wij de nieuwe generatie zijn die zich niet niet gek laat maken door wat de maatschappij verwacht. Ik legde dan maar nieuwe en haalbare doelstellingen voor 35 en 40 vast, waaronder meer gaan reizen. Dat leek niet eens zo ambitieus tot Tram 3 door Corona ineens enkele maanden in panne stond. De meeste bezienswaardigheden links en rechts werden genegeerd, er stapten amper nieuwe mensen op en ineens schoot de tram naar de volgende halte door: 31. Damn, niet eens kunnen genieten van een volledig jaar van die verschrikkelijke leeftijd. Geen idee naar wie ik deze smeekbede moet richten, maar Ik meende het niet hoor. Dertig is echt een mooie leeftijd. Mag ik alsjeblieft terug? Om een lang verhaal kort te maken: er heeft niemand geluisterd. De nul na drie is door een eentje vervangen en het ziet er naar uit dat we ook bij deze halte eventjes stil zullen staan. Misschien maken we van deze nieuwe lockdown gebruik om ook de nieuwe doelstellingen voor de volgende jaren uit te wissen. Had ik maar geen permanente markeerstift gebruikt. Van thuis uit een nieuwe taal meester worden, dat zou wel nog moeten lukken. No ho trentuno anni. Ik ben niét 31 jaar oud. Klinkt nog goed, toch?

Eindigen doe ik eventjes met een persoonlijke boodschap voor twintigjarige ik. Studeer wat beter en haal sneller je diploma. Stel niet uit wat je vandaag nog kan, want als je dertig jaar bent komt er in 2020 een wereldwijd drama op je af en we weten niet hoe lang dat duurt. Leuk geprobeerd, maar mijn tien jaar jongere versie luistert niet en haalt nonchalant de schouders op. Als het voor iedereen goed is, ben ik dus gewoon nog een jaartje dertig bis.