Diego

De bekendste Diego is niet meer. De voornaam horen is er automatisch de achternaam bij denken. Diego Armando Maradona uitspreken heeft zelfs iets melodieus. Dat rolt dartel over de lippen, zoals de nooit onbesproken Argentijn over voetbalvelden fladderde. Zichzelf in een te vroeg graf geleefd, als een der aller grootsten heengegaan. Drie dagen nationale rouw in eigen land, dat krijgen gewone stervelingen niet voor mekaar. 

Te jong om de sportieve glorietijden mee te maken, maar oud genoeg om de boeken gelezen en filmpjes gezien te hebben. Iets in mij had liever het Maradona-tijdperk dan het duel Messi-Ronaldo beleefd. Aan vergelijkingen tussen voetballers van de jaren stillekes en die van nu doe ik liever niet mee. Zelfs aan het huidige brandende debat tussen Leo en Cristiano waag ik me niet. Als het om de GOAT (Greatest Of All Time) gaat, dan ligt de naam van de eerste kleine én grote Argentijn toch het snelst op mijn lippen. Randzaken en extrasportieve excessen kostten hem zonder twijfel grotere sportieve successen, maar net die fratsen dragen bij tot de grootsheid van zijn persoon. De combinatie van voetballer Maradona en mens Diego verheven hem boven de rest. Té is té. Te veel talent leidde tot te veel aandacht en te veel druk. Te veel verlokkingen leidden tot te grote en te veel buitensporigheden, maar dito legendarische verhalen. Die zullen na zijn heengaan enkel nog mythischer worden. Hoe Diego Maradona leefde en toch presteerde, dat bewijst zoveel natuurlijke klasse en talent. Terwijl de meesten van zijn dichtste concurrenten in alle GOAT-klassementen in de grootste clubs naar hun sterrenstatus groeiden, tilde Maradona in zijn eentje een nietig en sportief bijna onbestaand ploegje ongeregeld boven de rest uit. Dat deed niemand hem voor en zal niemand hem nog nadoen.

Bovennatuurlijk

Na de befaamde karatetrap - een van zijn eerste fratsen - deed het grote FC Barcelona hem van de hand. Napels, het arme arbeidersstadje, wilde Pluisje oprapen. Wellicht mede verleid door het geld van de camorra trok Maradona naar de laars. Dat zien we de Messi's, Ronaldo's of Mbappé's van deze wereld toch niet doen. Het bleek meer dan een nobele geste, want in zijn eentje tilde hij de maffiastad boven de rest van Italië uit. Laconiek met een balletje spelen terwijl de rest van de ploeg zich in het zweet werkt tijdens een opwarming, daar kwam enkel hij mee weg. Tussendoor bezorgde Don Diego zijn Argentinië de wereldbeker in 1986. In de kwartfinale tegen de Engelsen lukte hij twee legendarische - zij het voor verschillende redenen - doelpunten. Hij waande zich bovennatuurlijk toen hij zijn overduidelijk bedrog met "de hand van God" goedpraatte, maar presteerde iets later in diezelfde match nog de goal van de eeuw. Het goede en het kwade in één persoon, geïllustreerd in één wedstrijd. Dat was Diego. De bal, legio Latijns vrouwelijk schoon en de wereld - nog zonder sociale media om alles uit te vergroten - aan zijn voeten. Daar kan de doorsnee man, laat staan straatschoffie amper aan weerstaan. De bijna hallucinante beelden van een wat oudere Maradona, overduidelijk onder invloed, spreken minder tot de verbeelding maar behoren tot zijn illuster levensverhaal. Kortom: altijd iets te beleven met Diego.

Ten onder gegaan aan zijn eigen talent kan Maradona bezwaarlijk voor ideale schoonzoon doorgaan. Alle glorie blaast zijn geschiedenis met drugs, overspel, oneerlijke doelpunten, banden met de maffia en twijfelachtige uitspraken weg. Wiens overlijden de wereld in een diepe (driedaagse) rouw onderdompelt, ondanks alle bovenstaande, is toch de allergrootste. Descansa en paz, Diego.