Hey, alles oké?

Hey! Alles oké? Zonder erbij stil te staan hebben we de combinatie van die drie woorden - of varianten ervan - wellicht al duizenden keren uitgesproken. Het merendeel gebeurde in de context van een begroeting tijdens een vluchtig kruisen met een kennis. Eind 2020 is dat een zeer beladen vraag, met een nog meer beladen antwoord. Durf toch maar te vragen en te antwoorden.

Als Erik Van Looy in De Slimste Mens Ter Wereld ooit vraagt wat het vaakst voorkomende kortgesprek is, dan weet ik het antwoord. "Hey ça va? Ja hoor, en met u? Jaja, dat gaat. De complimenten/groeten hé". In de winkelgangen of op straat wanneer je een kennis voorbij wandelt. Je wilt gewoon groeten, maar met een bijna onhoudbare reflex komt er ook een elementaire beleefdheidsvorm bij in de vorm van "Hoe is't?". Op café of in discotheken doen we dat met de klassieke hand- en hoofdgebaren. Je ziet in de verte die ene kennis die je enkel in het uitgaan treft, steekt je hand op en voegt er meteen een vragende duim aan toe. Aan de overkant knikt je kennis bevestigend, al dan niet met de lippen op elkaar gedrukt (de zogenaamde duckface). Natuurlijk moet de vragende duim ook terugkomen. Nadat beide partijen geduimd, geknikt en geduckfacet - bij deze ook het ontstaan van het werkwoord duckfacen - hebben, zet iedereen zijn avond verder. Meteen ook het meest onbenullige gesprek ooit, want hoe vaak is zo'n dialoog oprecht en waarheidsgetrouw? In die context hoor je quasi nooit iemand negatief antwoorden. "Neen, het gaat niet. Er zijn problemen op het werk, mijn lief en ik hebben al drie weken geen seks gehad, mijn opa sukkelt met zijn gezondheid en de chocomousse waarvoor ik speciaal buiten kwam is uitverkocht". Dat heeft niemand ooit gezegd. De fictie-afdeling van je boekenwinkeltje en de parking van de supermarkt lenen zich daar immers niet toe. Niet de plek voor een openbaring van emoties. De ene wil het eigenlijk niet horen, de andere wil het al zeker niet zeggen.

It's okay to not be okay

Vandaag, 23 november 2020, is er van een uitgaansmaatje in de verte of een snel onderonsje op parkings of in winkels geen sprake meer. Geen vragende duim of oprechte "ça va?" meer, terwijl er meer dan ooit nood aan is. Hoeveel procent van de mensen zou vandaag waarheidsgetrouw "ja hoor" kunnen zeggen? Van eenzaamheid tot té veel samenzijn met dezelfde persoon. Van burn-out in de zorg tot bore-out ten gevolge van technische of economische werkloosheid of telewerken. Van gedwarsboomde plannen tot een gebrek aan perspectief. Van het grijze overdag tot de vroeger zwart wordende nacht. Het wordt tijd voor een oprechte en zeer gemeende hoe-is-het-vraag. Een wandeling met de nodige afstand, een videocall, een berichtje via sociale media of een simpel telefoontje kan in beide richtingen al veel doen. Jij hoort een bekende stem en die bekende stem kan zijn of haar verhaal eens vertellen. Ik geef bij deze graag het (goede?) voorbeeld. Ik ben werkloos in mijn bijberoep en dat frustreert me, want het zorgt voor verveling en kleine financiële uitdagingen. Gelukkig mag ik drie dagen per week naar het kantoor van mijn hoofdberoep en hoef ik in tegenstelling tot de eerste lockdown slechts één dag van thuis te werken. In afwachting van duidelijkheid over de nabije toekomst van het regionale voetbal trek ik me op aan een persoonlijk sportief doel: ik wil over een paar weken een halve marathon lopen binnen de twee uur. Op sociaal vlak mis ik de vele contacten in de sport- en uitgaanswereld, maar probeer ik er vooral te zijn voor mijn beste vriendin. En tot slot heb ik dringend nieuwe ervaringen en onderwerpen nodig voor deze blog.

It's okay to not be okay. We zijn ook maar mensen van vlees, bloed en alcohol, maar liefst niet te veel van dat laatste. Het geluk en de antwoorden liggen ook niet op de bodem van de fles. Ik sluit af met de voor de hand liggende vraag. Ik hoop op een positief antwoord, maar er is niks mis mee als dat niet het geval is. Bij deze: Hey, alles oké?