Het Huis Van Pandora

 

Huisje, tuintje, kindje, de heilige drievuldigheid van het volwassendom. Elke stap verdient een grondige voorbereiding en in sommige gevallen ook een waarschuwing. Aan alle 24-jarigen die op het punt staan om een (zeer) oud huis te kopen. DOE HET NIET. Neem dat van een ervaringsdeskundige aan. 

Napoleon?

Voor we beginnen; Kent u de doos van Pandora nog? Om een lang verhaal kort te maken: Pandora geldt als de allereerste vrouw die door de oppergod himself naar de mens werd gestuurd. In haar bezit was een gesloten doosje dat ze nooit mocht openen, maar haar nieuwsgierigheid haalde het van gehoorzaamheid. Ze opende het kistje met daarin alle rampen die de mensheid sindsdien teisterden; aardbevingen, oorlogen, ziektes (en dus ook Corona?), etc. Dat gezegd zijnde kocht ik iets minder dan zeven jaar geleden, nog vijftig tinten groen achter de oren, het Huis van Pandora aan. Omdat ik graag overdrijf overleefde mijn huidige casa beide wereldoorlogen, maakte het ook het ontstaan van België in 1830 mee en dronk Napoleon hier zelfs ooit een pintje. De verhouding prijs-kwaliteit-potentieel zat wel snor, want oorspronkelijk leken enkele likjes verf te volstaan. Na ettelijke investeringen worden we dat likken stilaan grondig beu. 

De (anti-)climax van dit bakstenen doosje van Pandora viel in dat ene weekje vrieskou van midden februari. Het platte dak boven mijn vernieuwd keukentje deed al eventjes niet meer wat het moest. Napoleons arbeiders gebruikten destijds wellicht karton als roofing, want na een nachtje onweer was de ontbijttafel zelden nog regenvrij. Dankzij de puike werken van DM-Dakwerken was dat probleem al van de baan, maar het leidde tot een nieuwe uitdaging. Het buitenmuurtje van de cuisine bleek enkel nog ondersteund door dat oude kartonwaardige dakje en stond ineens op instorten. Enter de traditionele onvoorziene kosten van verbouwingen. Van plat dak naar platzak, want daar was geen budget voor vrijgemaakt. A man's gotta do, what a man's gotta do. Bouw dan maar een nieuw muurtje, zuchtte ik. Amper een dag later besloot ook die garagepoort zich als een chagrijnig kind te misdragen. Eerst wilde die niet openen om de auto te bevrijden richting werk. Eens geopend weigerde het zich te sluiten. "Open, toe, wat wil je nou?". 

Wrede humor

Enkele uurtjes later pikte een stroomonderbreking dat Huis van Pandora er uit. Het gevolg was een tijdelijk defect verwarmingssysteem, waardoor het kwik tot zo'n elf graden binnenshuis daalde. Het weekend kwam eraan en bracht de grote droogte. Stromend water hoorde die ene zaterdagvoormiddag niet meer tot de mogelijkheden. Met een West-Vlaamse zucht klonk dat als Ket Get, vrij vertaald de zestiende keer "Ik heb het ermee gehad" van die week. Ik had het zelfs gehad met te zeggen dat ik het ermee gehad had, snap je? Maandag bracht een nieuwe week en een nieuw begin, hoopten we. Die hoop werd de kop ingedrukt toen een leiding uit een van de koterijen besliste om het bereik te testen en ineens de keuken liet bewateren. Op zaterdag wilt een mens water en krijgt die het niet, op maandag krijgt een mens water en wilt die het niet. Of het nu van het plat dak of je waskot komt, Pandora eiste water in de keuken. 

Om die wrede humor kunnen we enkele weken na de feiten gelukkig al wat groen lachen. In juni vieren we zelfs de zevende verjaardag van mijn huisaanschaf. De optimist in mij zegt dat de zeven magere jaren over vier maanden voorbij zijn. Het duiveltje op mijn schouder lacht. Wat als dit de zeven vette jaren waren? Damn.