Zomer in de Winter

Na regen komt zonneschijn, luidt het cliché. 't Bleek nog waarheid ook. Op slechts anderhalve week tijd gingen we van Siberische toestanden naar een heerlijk vervroegd lentezonnetje. Ineens hing er nergens nog een vuiltje aan de lucht, want het was zomer in de winter.

Van het ene uiterste doken we net niet in het andere. Dat zeventien graden ineens het tegenovergestelde van min acht is durven we nu ook niet beweren. Dat plots ook alle miserie als (en samen met de) sneeuw voor de zon verdween, al evenmin. Over die tegenslagen van de eerste helft van februari later meer. Eerst nog wat nagenieten van dat zalig weekendje. Voor Babs was dit het pad der positiviteit, terwijl zussie een sprintje trok richting de zomer. Zie ginds komt de lente. Inspiratie vind je toch overal, waarvoor dank. Hopelijk zwaaiden we nu ook de laatste restjes winterdip uit, al durven we daar met dit krankzinnige klimaat nog niet op hopen. De astronomische lente begint pas midden maart, maar we kregen nu toch al een lekker voorsmaakje. Wat zou jonkvrouwe Thunberg hierover te zeggen hebben? In ieder geval bewees de wetenschap al dat dat heerlijke gele bolletje aan de horizon therapeutisch werkt. Vitamine D krijgen we voornamelijk van zon en diens UV-stralen doen onze bloeddruk dalen. Tot zover de wetenschappelijke benadering. In mensentaal wil dat zeggen dat het glas eerder halfvol dan halfleeg is. Meer zelfs: als we in goed weer en goed gezelschap zitten, dan vullen we dat glas gewoon nog wat bij. Door de vooruitzichten in het weerbericht gingen we al massaal aan het dromen en het plannen. Van het zinnetje "het wordt zonnig" werden we op slag al vrolijker. Zo veeleisend zijn we blijkbaar dan toch niet.

Vrijdag voelde voor het eerst sinds lang opnieuw als vrijdag aan. Bevrijd van stress en haast blonken we de zonnebril op, legden we het jasje op de achterbank en vinkten we op Spotify de afspeellijst Sunny Cruising aan. Een week eerder vervloekte ik nog een man in zeven talen omdat hij zestig reed waar zeventig mag. Nu vertraagden een omaatje, een tractor en een vrachtwagen het boeltje tot dertig per uur, maar ach. Doe maar rustig aan. Goed weer doet toch wat met een mens. Zonne-energie is blijkbaar ook van toepassing op de homo sapiens. Tegen zaterdagmiddag hadden we al meer bereikt dan het volledige voorgaande weekend samen. Elf kilometer wandelen met een ex-collega en diens maîtresse, de was buiten uithangen, de nieuwste werf bezoeken van je maat die een levensechte versie van Monopoly speelt en zelf wat spullen kopen voor je terrasje. Zondag stond de wekker zelfs op werkdagmodus, want het programma gaf een wandeling met collegae in godbetert Ardooie aan. Een gezellig parcours van twaalf kilometer voor het goede doel. Voor de wandelaars en lopers onder ons; schrijf de Urban Run & Walk voor Kom Op Tegen Kanker maar al in jullie agenda van 2022. Goed weer, goed gezelschap en goed gedronken, een goede dag zeg maar. Op sociale media vielen honderd en een alternatieven te bewonderen. Harley Davidson en Vespa ontwaakten uit hun winterslaap, dagjestoeristen overspoelden onze kustlijn, de picknick en bbq maakten een comeback en zelfs bootje varen was een optie.

Meer van al dit bovenstaande graag. Eindigen doen we met een staaltje taalkundige filosofie. Terwijl ik van het verre West-Vlaanderen rustig terug naar de Vlaamse Ardennen cruisede overviel me immers volgende bedenking: De verleden tijd van zon is zonde. Geniaal, die dikke Van Dale.